Lucifers dubbelkarma
Stel je vroeg mij uit te leggen waar het Linker Pad, vamachara, nu in diepste essentie over gaat? Ik zou achter mijn oor moeten krabben en hmmmm….. zeggen, want deze vraag staat op het punt de sluisdeuren voor een hele spraakwaterval te openen. Maar heel kort gaat vamachara in de kern over het testen van een nooit te doven vuur in het diepst van je ziel aan de kille machten in de wereld. En dat vuur hoeft niet beschermt te worden, want het is onkwetsbaar, alleen de verbinding ervan met je alledaags bewustzijn. En dat nu juist leert het Linker Pad. Deze te herontdekken en te versterken.
Is deze band sterk genoeg dan verandert dat vuur in een ander vuur, het slangenvuur, Lucifer in diens zuiverste essentie [1]. Dat wat tantristen de Ātman (ware zelf, onsterfelijke vuurkern, dat wat ademt) noemen fuseert dan met Paramātmā (Zelf van God, de tzimtzum; het beginsel van het uitdijen en contracteren, dus ademen van het universum) en de jiva (levenskracht, orgone essentie, incarnatie zelf) tot één God-menselijke wil en wilskracht. Lucifer is exact hetzelfde als Shiva die de empowerment van zijn wil ontvangt van Shakti. De God is niets zonder de Godin. De God is enkel de onsterfelijke vuurkern, het initiërend mannelijk beginsel, dat kan initiëren tot het een ons weegt als Shakti, het manifesterende, de wereld, het universum, daar geen substantie en vorm aan verleend. Vuur en Water geven steaming hot life. Rudolf Steiner begreep Lucifer maar voor de helft. Hij zag Lucifer als drager van het karma van Satan. Satan de Heer van de singulariteit, de atomos, en in onbeheerste vorm de kille oprukkende infiltrerende technologie. Satan zelf is echter slechts de yin-variant van het absolute, van “dat wat geen binnen kent”. God (hier bedoelende de Heer van “dat wat geen buiten kent”) is de yang-variant. En hier zat Steiner fout, want Lucifer draagt evenzeer God’s karma. [2] Want in beide gevallen, Satan en God spreken we over absolute archetypen of theonische machten zoals ze in het occultisme worden begrepen. Het zijn oergeesten van het universum en allebei even dodelijk en schadelijk voor de mens indien deze ervoor kiest zich aan een van beide te verslaven inplaats van ze intelligent te integreren en te emanciperen aan het menselijke, aan het goede dat bestaat uit credo’s als: doe de ander niet aan wat jou een afschuw is & we hebben de aarde te leen van onze kinderen. Kille technologie maakt evenveel slachtoffers als de godsdienstwaanzin bij de Rechter Pad religies. Alle godsdienstoorlogen waren en zijn Rechter Pad. Wanproducten van in hoofdzaak christenen, moslims, joden en rechtse hindoes. Net als de wereldse variant op godsdienstoorlog, het Orwelliaanse systeem, waarbij het “alles wordt aan één-focus onderworpen‘’, het anti-persoonlijke naadloos fuseert met het onbeheerst satanische in diens laatste variant, de hightech.
Stel je vroeg mij uit te leggen waarom ik een boek over het Linker Pad heb geschreven, dan zou ik veel minder lang van stof zijn. Ik zou simpelweg antwoorden: Omdat ik van het leven houd en met een Aarde die nog maar tien jaar te gaan heeft dankzij uitwassen die unaniem onder Rechter Pad policies vallen, religieus en/of werelds, vind dat iemand dat hele systeem nu eens zo hard in de ballen moest schoppen dat eindelijk de kern van het probleem geraakt wordt. Het werkelijke drama van de mensheid bloot wordt gelegd. Zo doorgaan als nu is voor niemand nog en optie.
Lucifer – ooit Eosphoros, de god van het ochtendlicht dat de duisternis van de nacht verdreef – draagt als karmische opdracht de bewaring van de menselijkheid voor absorptie in het individu verschroeiende licht (God), of zielbevriezende duister (Satan). Beide excessen vernietigen namelijk het menselijk wezen. Hij draagt hiermee de allergrootste liefde uit van de alles overstijgende Paramātmā, het goddelijk/godinnelijk Zelf voor diens kind de Ātman/Jiva, het levend menselijk zelf, als de de vrije bewuste keuze, de vrije wil. Lucifer de god van de zielsaristocratie, draagt zijn last, trots, sterk als een Stier met het schitterend kleurengeweld van de opkomende Zon als zijn verschijning. Hij is de waakhond van Henry David Thoreaus “deliberare living”, expres leven. Leven hoe dan? Leven op een expres opgeëiste menselijke manier. Leven vanuit het besef dat gerichtheid op absolute waarden in plaats van gerichtheid op het spel van het leven zelf de mens zijn illusie en ondergang is, al prediken alle grote religies die vorm van collectieve automutilatie. Leven ook vanuit de creatieve wil die de expressie is van levenslust en aanstuurt op levenlust en het unieke beschermt tegen het massale, de verveling, Moloch. Lucifer’s (lees: ons) wereldkarma kan enkel worden afgelegd wanneer de mens beseft dat zijn laatste stap, de stap, na Nietzsches compleet mislukte Übermensch en het even compleet mislukken van de leer van alle grote religieuze profeten, de weigering is, om Satan en God nog langer tot speelbal te zijn. Dat zijn opdracht het ontworstelen het leven aan de dood is door het vampiriserende absolute, door beide zuigkrachten, God en Satan, te begrijpen en te beheersen. Opgaan in kleurloos licht is valse spiritualiteit. Opgaan in technologische oplossingen is vals realisme. De mens is een soul-creature dat diversiteit en uitdaging nodig heeft en daarmee straalt zijn gekleurde licht. Anders gaat hij dood of vernietigt hij de Aarde. En daarvoor moet hij het Grote Spel begrijpen. Als een wezen van de regenboog, want al zijn chakras hebben dezelfde kleuren, door de oude wijzen als bloemen afgeschilderd. Als een evenbeeldwezen van het universum, want yin en yang, Godin en God, vrouw en man beide hebben ze deel aan hem. Ofwel deze communiceren, ademen door hem en zijn dynamisch in evenwicht, ofwel de één overheerst op de ander en ze vervallen tot een padstelling van onbalans, een poel bedorven levenswater. Yin en yang scheppen elkaar, zijn elkaars kracht en accu. Hoe meer in dynamische balans, hoe sterker beide worden. Het mannelijke castreert zichzelf echter met de overheersing van yang op yin, zoals in deze tijd van superexpansie en het massale. Het vrouwelijk, yin doodt zichzelf, als het in antwoord op yang-overkill negatief wordt, en Aarde, natuur en leven verandert in Frankensteintechnocratie en superbureaucratie, kunstmatig, verstikkend.
Een imploderend “spiritueel” landschap
Mainstream-, en staatsreligies zijn zonder uitzondering Rechter Pad religies. Dat wil zeggen dat ze niet op een natuurlijke spiritualiteit of logische metafysica zijn geënt, niet aansluiten bij de overall make up van de menselijke psyche en anti-Aarde, anti-vitalistisch zijn. Verder hebben ze gemeen dat het antwoord op gevoelens van dualisme en het gescheiden zijn, verkeerd wordt uitgelegd. Doelbewust verkeerd omdat de identificatie van God en “goed” met “de Ene” of “de Bron” teert op een misconceptie van Aristoteles [3] en Plotinus. Deze hebben de monotheïstische spiritualiteit van een krakkemikkig maar effectief stuk filosofische onderbouwing voorzien en zo ook de piramidale constructie daarvan met leiders en gelovigen. Al onze wereldse systemen draaien op piramidale top down herder-schapen constructies, die aldus de carrosserie van de staatsreligies kopiëren en deze enkel in een andere modus omzetten: politiek / economisch / mediacratisch i.p.v. religieus.
Het beginsel is exact het zelfde. De mens wordt uit een natuurlijke realiteit gelokt of geforceerd (ontwikkelingslanden), ontworteld doordat de oerkennis die hem daarmee verbond wordt afgenomen, verboden, overruled of tegengewerkt. En hij wordt ingebed in een nieuwe maar virtuele werkelijkheid, een hersenspoeling, essentieel om het politiek of economisch – of religieus – spel te kunnen spelen.
Vervolgens wordt hem voorgehouden dat de maya of wereldillusie Moeder Aarde is, de materiële werkelijkheid, of het vrouwelijke. Dat die de bronnen van kwaad en leed vormen. En dat we hieraan kunnen ontsnappen door ons op “eenheid” te richten en een “hogere transcendente werkelijkheid” in plaats van onze echte werkelijkheid terug te eisen, te repareren wat daar mis misgaat en spiritualiteit aldus immanent i.p.v. transcendent te ijken. Dit hield voldoende have nots en Jan Modalen van de Aarde in bedwang, want hiertegen ageren is tegen “God” zelf ingaan. Regeringen en hun OM’s stonden de religieuze leiders steeds bij om dat af te straffen.
Halve eenheid en het misleidende goede, de boobytrap van Plotinus
Dat niet alles aan spirituele output nog voor zoete koek wordt geslikt is een ontwikkeling die op dit moment katalyseert. Er breidt zich een heus spiritueel vacuüm doordat mensen hun religie verlaten, maar ook doordat de zelfgecentreerde spiritualiteit binnen de new age, mensen steeds minder bevredigt. Alle boeken die in dit kader verschijnen komen met dezelfde herkauwde en ge-AKO-iseerde insteek, de verkoop keldert. In vrouwen-, en wiccakringen zie je simultaan een versnelde bewustwording van de weggedrukte rol die seksualiteit als spiritueel voertuig kan hebben, alsook na tweeduizend jaar onderdrukking een revival van de Godin,. Een film als HOME, die aantoont hoe Moeder Aarde nog maar tien jaar te gaan heeft voor er een wereldwijde ecosysteemcollaps wordt verwacht, zet stevig aan tot nadenken en heel veel Facebook-posts uit de spirituele hoek verschijnen ofwel als fusies tussen spiritueel en ecologisch denken of als fusies tussen spiritualiteit, seksualiteit en bewuste vrouwelijkheid.
Er rijst een onderzoeksdrang naar boven om de ware betekenis van “het spirituele” te herontdekkenen opnieuw te definiëren. Had “het spirituele” niet ooit met “het goede” te maken? Kon het daar zo maar van losgekoppeld worden met clichés als “tot jezelf komen” en “je ware zelf ontdekken” die toch een sec narcistische scope krijgen wanneer “het ken u zelve” wordt vervangen door een fetisj hiervan, ten koste van de resterende spirituele dimensies? Is spiritualiteit, dwars door de ruis die religies eeuwenlang verspreid hebben, te herdefiniëren door het goede te herdefiniëren? Persoonlijk denk ik van wel en denk ik dat die insteek bij uitstek de weg is.
En dan komen we bij de kern van het probleem; namelijk dat ons begrip van “het goede spiritueel” werd misvormd en hiermee ook ons begrip van God. De Grieken onderkenden heel simpel twee beginselen. Het mannelijke beginsel van eenheid, de Mone of Monade, en het vrouwelijke beginsel van veelheid en diversiteit, de Dyade. De Mone was mannelijk, de Dyade vrouwelijk. Deze twee oercoördinaten van de kosmos werden vertegenwoordigd door Kronos en Rhea. Shiva en Shakti zou de tantrist ze noemen. Er bestond een verlangen tussen beide. De lust van Kronos naar Rhea drukte zich uit in de orexis, het scheppen. Rhea word bevrucht met een ideeënuitstoot van Kronos en dat was de schepping en werd het leven. Simultaan was er het verlangen van Rhea naar Kronos. Yang verlangt naar yin en vice versa. Beide krachten veroorzaken elkaars existentie en wezen en geven elkaar zin en betekenis en daarmee motivatie en emotie. Totdat Aristoteles de ene oorzaak der dingen bedenkt en Kronos de God enige schepper wordt, losgesneden van zijn schepping waarbij Rhea de Godin buitenspel komt te staan. Plotinus doet hier en schep bovenop door God niet langer als het wezen van de hele schepping te positioneren, maar God aan de Mone(het Ene) gelijk te stellen, wat hij ook aan het Goede gelijkstelt. De mens moest streven naar eenwording met de Mone, en hij bedacht dat dit een terugkeren naar de Bron was en de meest essentiële spirituele taak van de mens. En inderdaad alle meditatie die jou doen concentreren op één punt en of geluid kunnen je een TM-achtige eenheidsbeleving geven. Zeer indrukwekkend als je dat voor de eerste keer meemaakt, net als je eerste orgasme, maar daarmee ben je nog niet spiritueel bezig en heb je slechts de helft van het goddelijke aangestipt ook al denk je van niet, of genees je plots van allerlei klachten zoals dat kan met tachyonenergie.
Het doormidden snijden van het totaalwezen van God, het scheiden van de vrouwelijke component van de mannelijke waarvan Plotinus dan enkel de mannelijke helft tot God benoemt, tot het Goede en de Bron is volstrekt arbitrair, slecht beredeneerd en anno 2013 onhoudbaar. Toch is dit tot aan vandaag de spirituele consensus. Het terugkeren naar de Bron, het eenworden met – deze halve – “God” om aan de wereld van dualiteit te ontsnappen. Maar het is dus geen eenwording met God. Enkel een fusie aan de yang-helft of de mannelijke component. En geamputeerd van yin is die halve God schadelijk en misleidend, een vals licht dat lokt boven een ravijn. De echte eenheid zit in de voortdurende dynamiek tussen yin en yang, God en Godin. Het is een actieve eenheid die statische momenten kent wanneer beide energieën zich tijdelijk verenigen. Net als het liefdesspel tussen man en vrouw.
Shakti, Kali en spirituele seks
Mensen die ervaring hebben met spirituele eenheidservaringen maar nooit de eenwording met Shakti, de godin hebben ervaren, hebben zonder dat je hen daar ooit van zult overtuigen slechts de eenwording met een halve God ervaren. Een halfwording dus in plaats van eenwording. Shakti verenigt als een zachte koesterende energie die alle chakras tegelijk laat vibreren en de kundalini laat stijgen, dalen, door het hart boren en dat eindeloos lang. Shakti maakt één met het levensveld, de allesdoorspoelende levensenergie zelf, een goede gevende moederlijke energie die ieder vacuum vult en een full body orgasme combineert met visioenen van een eindeloze bloemenzee en zacht gekleurd licht. Shakti wordt één met Shiva op persoonlijke schaal. [4] Shaktishiva is een toestand die nirguna wordt genoemd. Een tijdelijk opgaan in elkaar, de echte eenheid waar Rechter Pad-spirituelen de verkeerde afslag nemen. Daarbij is nirguna de aanraking van Kali-Shakti zelf. Verliest de godin zich dus niet werkelijk aan Shiva, het mannelijk beginsel, maar sluit dit in, in zichzelf zoals een eicel een spermatozoïde insluit.
Kali rijst uit cidrupini, de eenwording met de levensgolf, de kracht van de natuur, Shakti en verpulvert alle schillen die zich om de Ātman/Jiva bevinden om niets overeind te laten, anders dan dit innerlijk vuur zelf. Alles wat deze kern verstikte aan denkramen, mindsets, input, verwachtingen, hoop, idealen, statusbullshit verast voor haar voeten. Vooral mannen neigen tot het aankleden van hun vuurkern met status. Status is macht. Maar macht is krachteloosheid. De man komt pas in zijn ware kracht door alles af te werpen waarna enkel zijn vuurkern overblijft en hiermee als man een kracht uit te stralen die archetypisch mannelijk is. Het is de kracht die vrouwen hun slips doet gooien naar sommige pop-idolen. Het is de kracht die veel bohemen die de schijnwerpers halen pas bereiken door hun Ātman schillen met drugs en alcohol te slopen.
Wanneer de man echt man wordt als hij nirguna doorloopt waarbij Kali-Shakti alle schillen om zijn zonne- of vuurkern verpulvert, alle stupide ideeën waar hij zich aan ophing, religieus, politiek, filosofisch, subjectief, traditioneel etc., en hij zelfs emotioneel “Jehnseits von Gut und Böse” is, is hij jivanmukti (verlicht terwijl nog geïncarneerd op aarde) klaar om een kaula of virya te worden. Dat wordt hij door de laatste test van Vamachara te doorstaan en bewust voor het goede, menselijke en tedere te kiezen. Hij wordt dan identiek met de liefdevolle Shiva zelf. Pas dan kan in een relatie de vrouw volledig opgaan in Brahma-Shakti, de liefdevolle scheppende voedende Godin en zich volledig in veiligheid, echtheid, intimiteit en vertrouwen openen voor de man. De zuivere Vuur – Water versmelting geeft de hoogste erotiek, de hoogste extase en laat seks en spiritualiteit één worden in hun omhelzingen.
Kali brandt alles weg dat de man ervan afhoudt de Ātman te verbinden met zijn uniciteit, zonder die uniciteit zelf te verwoesten. De uniciteit wordt enkel gereset. Alle vormen waarbij de man zijn identiteit ontleende aan elementen, patronen, denkramen in de schillen rond de vuurkern worden geliquideerd, ten behoeve van een in wezen zuivere Ātman – Jiva verbinding. De Ātman is de pure vuurkern, maar onpersoonlijk, een fractal in wezen van de Paramātmā, terwijl de Jiva zijn empirische zelf is, weliswaar bestaand uit een stuk onverwoestbare, transpersoonlijke levensenergie, maar ook gevormd uit het wezen van zijn huidige incarnatie, zijn zuivere individualiteit. Deze verbinding voelt echter als één kernvuur, een ervaring die daarvoor niet bestond en verwand is aan de rechte weg van de sjamanen, de keus van de tzaddik [5] uit de kabbalah of de zoe noesis van de Griekse filosoof Proclus, waarbij leven en intuïtief holistisch weten vervloeiend tot een en hetzelfde beginsel. Een beginsel dat zonder boeken of kerken in liefde voor mens, aarde en eigen individuatie wordt geuit. Verlichting, maar dan van een totaal ander kaliber. De rol van de vrouw als tijdelijk lichaam van de godin speelt in de tantrische mystiek een cruciale rol in het verlichtingproces. Geheel anders dan in de Rechter Pad religies is haar belang, gelijkwaardigheid en rol dus volledig geëmancipeerd. De oplevende belangstelling van vooral vrouwen voor vamachara als spiritueel pad is daarom niet verwonderlijk, al zullen politieke feministes wellicht gruwen van de man – vrouw rolverdeling; het blijft het enige pad dat de vrouw volledig vrouw laat zijn in al haar rijkdom en complexiteit … Jai Kali Maa (Mag moedergodin Kali voor altijd in je hart wonen!)
NOTEN
- Zie VAMACHARA pag. 370-372
- Zie VAMACHARA pag. 332-337
- Met de Ene Oorzaak der dingen scheidde Aristoteles God en Schepping en daarmee God van Godin omdat die laatste het universum is, maar in een paradox ook de Schepper omvat in nirguna
- Zie voor uitgebreide beschrijving eenwording met Godin via astraallichaam full body orgasme VAMACHARA pag. 344-348 : Linker Pad verlichting en verlossing : de Bloemenpoort van Cidrupini
Tzaddik is rechtvaardige of heerser of degene die gelijk heeft, doet wat juist is.
©Benjamin Adamah 2016 – Dit bericht verscheen eerder in tijdschrift VAMzzz www.vamzzz.com
Adamah's Blog 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.